Londense lessen Parts 1, 2 & 3

Afgelopen zomer was ik in Schotland om mijn jongste dochter af te leveren. Zij gaat daar de komende tijd studeren. Geen slechte keuze, want Glasgow is een schitterende stad. Toch botste ik als buitenstaander op een paar fenomenen die mij de wenkbrauwen meer dan een beetje deden fronsen. Interessante fenomenen, want plannen over privatisering van openbaar vervoer en gezondheidszorg duiken hier ook wel eens op.
Het is zeer nuttig om met eigen ogen te zien dat dat zeer slechte plannen zijn.

Part 1 – Privatisering van het openbaar vervoer is een zeer slecht idee
In Glasgow hebben we verleden week enkele dagen nodig gehad om onze weg te vinden in het kluwen van trein-, metro- en – vooral private – busmaatschappijen.
Niemand heeft een overzicht, niemand kent alle prijzen. Noch bij de afzonderlijke maatschappijen, noch bij de toeristische dienst. Een overzichtskaartje van het openbaar vervoer bestaat gewoon niet.
Nu ben ik als liberaal een groot voorstander van vrij initiatief, maar als links-liberaal wil ik dat alle mensen gelijke kansen hebben, en vooral dat het voor iedereen duidelijk is hoe je van A naar B reist, en hoeveel dat kost.
Misschien ben ik dan meer links dan liberaal, maar voor mij is de overheid de beste garantie om dat openbaar vervoer op een faire manier te organiseren.
Part 2 – Privatisering van het gezondheidszorg is een zeer slecht idee.

 

Om het Verenigd Koninkrijk binnen te mogen, moet je eerst een PCR-test ondergaan, én een 2e PCR-test bestellen en betalen. Anders raak je de boot en het eiland niet op.
Tot daar. Ieder land heeft recht op zijn eigen visie op coronabeheersing.
Maar de uitdaging is om aan een Engelse PCR-test te geraken. De Britse regering houdt zich daar niet mee bezig. Ze heeft dit uitbesteed aan de privésector. Als je online – ja, ja, het kan niet anders dan online – op zoek gaat, raak je verstrikt in een wirwar van privéfirma’s, die allemaal een eigen systeem en een eigen tarief hanteren. De overheid beperkt zich tot 1 webpagina waarop de erkende leveranciers staan vermeld. Dat sommige van deze leveranciers veroordeeld zijn omdat hun informatie niet juist is, is tot nu toe geen reden geweest om hun gegevens van de overheidswebsite te verwijderen.
Samengevat: voor 5 dagen Glasgow ondergingen wij 4 PCR-tests. De eerste en de laatste waren gratis, duidelijk en makkelijk toegankelijk. Dat was in België. De 2e en 3e kostten bloed, noch tranen. Wel heel veel zweet en bijna 100 euro per test per persoon.
We kunnen er maar voor ijveren, dat we in België niet met een dergelijke privatiseringsdrang te maken krijgen.
Part 3 – Big Brother, keer weer in uw kot!

 

Het afgelopen anderhalf jaar was een moeilijke evenwichtsoefening. Met vallen en opstaan kwamen we tot een tijdelijk nieuw evenwicht tussen eigen gezondheid, volksgezondheid, veiligheid en privacy. Beetje bij beetje verschoven de grenzen van de controle die de overheid op ons privéleven heeft.
In Glasgow kom je geen enkel café binnen, zonder dat je eerst een qr-code scant. Daardoor weet de overheid precies waar je zit. Vervolgens betaal je je drank elektronisch, waardoor de overheid precies weet wat je waar drinkt.
Bij mij doemen dan al schrikbeelden op van gekoppelde databanken, waarbij de overheid beslist welke gezondheidsvoorzieningen ik mag gebruiken, op basis van mijn drankverbruik. En dit is maar een van de voorbeelden van de manier waarop Big Brother dankzij corona steeds meer ons leven is binnen gedrongen.
Het goede nieuws is dat de overheid onlangs weer een aantal versoepelingen doorvoerde.
Ik vind het enorm belangrijk dat – parallel met het invoeren van versoepelingen – we ook werken aan het terugdringen van Big Brother.
Met andere woorden … het is hoog tijd dat Big Brother in zijn kot blijft.


Wil je op de hoogte blijven van mijn plannen voor morgen of overmorgen? Of misschien zelfs die van vandaag? Schrijf je in op mijn Nasbrief.