22 feb Dochters van Kiev – Erin Litteken
Mensen vragen me wel eens of ik echt alle boeken die ik lees, zo goed vind. Het antwoord is neen. Het is niet omdat ik een boek lees dat ik het bespreek. Sommige boeken lees ik echt niet graag. Soms leg ik die dan weg, en soms moet ik me daar doorheen worstelen. Toch als aan de horizon een aflevering van Te Boek! op Radio Lede gloort.
Met Dochters van Kiev van de Oekraïens-Amerikaanse Erin Litteken is iets merkwaardigs aan de hand. Ik las het direct na Aleksandra van Lisa Weeda en de parallellen zijn enorm. Het verhaal draait rond een volwassen vrouw, kleindochter van een Oekraïense oma die haar land verliet tijdens de 2e wereldoorlog en een nieuw bestaan opbouwde in een nieuw land. Beiden maakten het leven op het platteland van Oost-Oekraïne mee, beiden maakten de Holodomor – de uithongering van het Oekraïense volk door Stalin – aan den lijve mee, en beiden maakten van nabij de deportatie naar nazi-Duitsland mee.
Ook de opbouw vertoont gelijkenissen. In Dochters van Kiev worden twee verhalen om en om vertelt. Enerzijds het verhaal van Cassie en jonge weduwe anno 2022, kleindochter van Bobby, anderzijds het verhaal van Katya, een geromantiseerde beschrijving van het leven op het Oekraïense platteland in de jaren ’30 van de vorige eeuw.
En daar stopt iedere vergelijking. Waar Weeda een zekere afstandelijkheid bewaard tot de Stalingruwelen en ze juist daardoor zeer grijpbaar maakt, gaat Litteken geen enkel detail uit de weg. En juist doordat ze zoveel feiten in een geromantiseerde versie bij slechts enkele personages legt wordt de kost zwaar, zeer zwaar.
Het verhaal van Cassie is dan weer het tegenovergestelde. Cassie is iets meer dan een jaar weduwe en haar dochtertje spreekt niet meer. Nadat ze intrekt bij haar oma, maakt ze kennis met de buurman, gezegend met prachtige ogen, de juiste spieren op de juiste plaats en daarnaast ook nog eens extreem vriendelijk, charmant, geduldig, begripvol. Op het einde vallen die twee in elkaars armen. Zoals het hoort in een doktersroman.
Die twee verhaallijnen zijn zo verschillend van structuur en van inhoud dat je eigenlijk ook twee soorten lezers aanspreekt. De liefhebbers van stationsromans kunnen hun hart ophalen aan de belevenissen van Cassie en Nick. De zoekers doe willen weten hoe het er in Oekraïne aan toe ging tussen 1930 en 1945, kunnen zich storten op de kroniek van Katya, Alina, Pavlo en Kolja.
En degene die het boek bespreekt op de radio moet zich overal doorheen worstelen.
Samengevat: Je kunt een thema hebben, een structuur en een budget om dit uit te werken. Aan het eind telt de kwaliteit van diegene die de pen vasthoudt. Dit boek is zeer goede reclame om Aleksandra van Lisa Weeda te lezen.