20 dec De regels van het spel – Claudia Piñeiro
Vanochtend schoof ik al mijn niet-dringend werk aan de kant om een boek uit te kunnen lezen. De regels van het spel van Claudia Piñeiro moet dus wel een goede roman zijn. En dat is het ook. Een sterke plot, levensechte personages, een schrijfstijl die je bij de les houdt en nevenverhalen die er toe doen.
Om te beginnen heb ik geen idee hoe deze roman boven op mijn stapel te lezen boeken belandde. Ik kende het boek niet, ik kende de schrijfster niet, en ik kan niet meer achterhalen hoe dit boek in mijn bezit kwam. Het boek is 12 jaar oud, dus door een recensie zal het ook niet komen. Maar ik heb geen spijt dat ik in het verhaal dook.
Claudia Piñeiro is in Europa een goed bewaard geheim. Verwonderlijk, aangezien de Argentijnse in haar geboorteland en in de rest van Zuid-Amerika een sterke reputatie heeft. Zij schrijft romans, novelles, kinderboeken en theaterteksten, en verzamelt daar regelmatig internationale prijzen mee.
De regels van het spel (oorspronkelijke Betibú) is geen alledaagse misdaadroman. Het centrale verhaal gaat over het overlijden van Chazaretta, een ietwat norse weduwnaar wiens vrouw enkele jaren voordien werd vermoord. De dader werd nooit gevonden, maar de publieke opinie twijfelde niet. Chazaretta kreeg zijn verdiende loon. Zelfmoord? Moord? Weinigen die er om malen. ‘De man kreeg zijn verdiende loon’.
Helaas vallen er nog doden en de politie moet echt aan de slag. Naast de politie vind ook een onuitgegeven drietal elkaar om de moorden te onderzoeken: Nurit Iskar, een succesvolle romanschrijfster met een writer’s block, Jaime Brena, gewezen misdaadjournalist, gedegradeerd naar de afdeling onnozele bladvulling nadat hij wat teveel kritiek uitte op de koers van zijn krant El Tribuno en ‘de jongen van misdaad’, de opvolger van Brena bij El Tribuno, die een boek lang consequent de naam ‘de jongen van misdaad’ zal blijven dragen.
De eerste moord gebeurde in de gated community van El Maravillosa. Dankzij deze achtergrond kan Piñeiro een tweede verhaallijn ontwikkelen, die van het hedendaagse Argentinië en de groeiende kloof tussen arm en rijk. Ook de relatie tussen Nurit Iskar en haar zonen, haar ex-minnaar en haar goedbedoelende vriendinnen werkt Piñeiro sterk uit, net zoals we het evoluerende karakter van Brena en de jongen van misdaad op de voet kunnen volgen.
De dialogen zijn ronduit sterk. Geen dubbele punten, geen aanhalingstekens de tekst flitst van het ene personage aar de andere, en toch blijft ieder gesprek altijd even helder.
Maar het sterkste bewaart de auteur voor het laatst, wanneer ze een analyse maakt van de massale hoeveelheid informatie die wij dagelijks binnen krijgen via sociale en andere media en de manier waarop wij – en vooral ook journalisten – daarmee om moeten gaan.
Ik vond een recensie van dit boek op de website vrouwenthrillers.nl, waardoor ik vermoed dat ik niet tot de beoogde doelgroep behoor. Maar het boek heeft mij verrast en voor een tijdje uit de realiteit gezogen. Ik kan het geïnteresseerde lezers – ongeacht geslacht – alleen maar aanraden.
